WITH LOVE SWATI

ક્યાંક વાંચેલું કે, “જીવન એક એવું ગાણિતિક સમીકરણ છે જ્યાં આપણે વધુ નફો મેળવવા માટે માત્ર નેગેટીવ ને પોઝીટીવમાં બદલાતા જ શીખવાનું હોય છે!” સંબંધો છે ત્યાં સુધી ગણતરી હોવાની પણ, જીવનનાં ક્યા તબક્કે શું ઉમેરવું, કે બાદ કરવું કે પછી કોનો છેદ ઉડાડવો એ સતત ધ્યાન રાખ્યા કરવું પડે. સંબંધોના ગણિતમાં પરિવારને બાદ કરી નાખીએ છીએ ત્યારે છેવટે મળતા જવાબમાં નફા-નુકસાનનો તાળો મળતો નથી . થોડી સમજણ, જતું કરવાની વૃત્તિ અને અપેક્ષા વિનાની સહજતા સાથે બધાને સાથે રાખી જીવનનું ગણિત ગણીએ ત્યારે, ખુશીઓનો ગુણાકાર થતો રહે છે!

મનુષ્ય કુદરતનું શ્રેષ્ઠત્તમ સર્જન છે એમ માનીએ ત્યારે આપોઆપ જ એ સ્વીકારીએ છીએ કે, તેનામાં પણ ઈશ્વરીય અંશ છે. પ્રકૃતિએ માણસને આ દિવ્યતા આપતા પહેલાં એ સ્ત્રી છે કે પુરુષ એવો કોઈ પક્ષપાત કર્યો નથી કેમકે, વ્યક્તિનું સ્ત્રી કે પુરુષ હોવું એ તેનાં કાર્યની વહેંચણીનો એક ભાગ માત્ર છે એમ મારું માનવું છે. એટલે કે બીજા સજીવોની માફક જ આપણે પણ કોઈ નિશ્ચિત કામ કરવા માટે જ અહીં છીએ. તો, નૈસર્ગિક કાર્યોની પૂર્તિ માટેનાં સાધનો વચ્ચે કોઈ સ્પર્ધા કે સરખામણી શક્ય છે ખરી? આપનો જવાબ મને લખશો જરૂર.

When we believe that human being is the best creation of nature, we automatically accept that there is a divine element in it too. Nature hasn’t been partial while blessing us with this divinity, because I believe that being a man or a woman is only a part of the division of labor. That is, just like any other living thing, we are here to accomplish certain tasks. What do you think? Do write me back.

આપણે બાળકોને કેળવવાનો મૂળ હેતુ ભૂલી રહ્યા છીએ એટલે જ કદાચ માર્ગ શોધવા પડે છે. જો સ્વીકારી લઈએ કે આપણી કેળવણી એ બાળકોનાં જીવનમાં માત્ર મૂળાક્ષરો જ રહેશે બાકીની ગાથા તેમણે જાતે જ લખવાની થશે તો, એમને શું શીખવવું એ નક્કી કરવાનું સરળ થઇ જશે. બાળકને ભવિષ્ય માટે તૈયાર કરવા એ જવાબદારીનાં બોજા હેઠળ કચડાવાને બદલે તેમને વર્તમાનમાં જીવવા માટે જરૂરી તેવું તમામ જાતે જીવીને શીખવીએ કે પૂરું પાડીએ એ એમના અને આપણા માટે એક સ્વસ્થ, આનંદમય જીવનનાં ઘડતરનો એકમાત્ર ઉકેલ છે, ખરું ને? આપનાં પ્રતિભાવો ચોક્કસ લખી જણાવશો.

કૃષ્ણ-સુદામા, કર્ણ-દુર્યોધનથી આગળ આપણી પાસે મિત્રતાનાં કોઈ દાખલા કે ઉદાહરણ જ નથી એ થોડી અસહજ વાત નથી? એક મિત્રનાં મનમાં ભોંકાતા શૂળની પીડા બીજા મિત્રનાં હૃદયમાં ઉઠે એ જમાનો ગયો કદાચ પણ, પ્રામાણિકપણે કોઈનાં સુખે સુખી, એમની ખુશીમાં ખુશ અને એમનાં દુઃખમાં એમની પડખે ઊભા રહેવાવાળા મિત્રોની હાજરીથી પણ જીવનની ગુણવત્તા સુધરે છે એ સમજવાની જરૂર છે આપણે, આપને એવું નથી લાગતું?

Doubts erode relationships that have been carefully nurtured. It takes an entire lifetime to develop any relationship. So, based on imaginary distrust, it is not reasonable to weaken one’s own hard work. Trust is the only key to a strong and secure relationship.

We mostly judge someone’s life considering single aspect of his/her life. Life is a reflection of the choices we make. Human life is a complete mixture of achievements and privation. We can’t alter any of it by any means, until the person wants to change it.

શંકા-કુશંકાઓ, જતનથી ઉછેરેલા સંબંધોને ગ્રસી લે છે. કોઈ પણ સંબંધ વિકસાવવામાં એક આખી ઉંમર નીકળી જતી હોય છે. તો, કાલ્પનિક શંકાઓને આધારે તો પોતે કરેલી મહેનત પર પાણીઢોળ કરવું વ્યાજબી ન જ કહેવાય. બાકી, વિશ્વાસ દરેક પ્રકારના કાલ્પનિક ભયનો તોડ છે. બરાબર ને?

આપણે જ્યારે કોઈ વ્યક્તિ વિશે કંઈક તારણ કાઢીએ છીએ એ લગભગ એની સારી કે ખરાબ, એક જ બાજુ જોઈને કાઢીએ છીએ. ખરી હકીકત એ છે કે જેમ દરેક વ્યક્તિનાં જીવનમાં કંઈક સિધ્ધી હોય છે, તેવી જ રીતે કંઈક અભાવ પણ રહેશે જ.

Being in any relationship and maintaining it is like farming, requires a lot of hard work, efforts and maintenance. Even one does it all, the desired results are not promised. Fate or destiny might have a role in bonding people in marriages, but to make it work is left upon them totally. Certainly a litmus test!

સંબંધોનું ખેતી જેવું છે, ખુબ મહેનત, દરકાર અને જાળવણી માંગી લે છે અને આટલું કર્યા પછી પણ ગમતું પરિણામ લણી શકશો એની કોઈ ખાતરી ન આપી શકે. લગ્નો ભાગ્યથી નક્કી ચોક્કસ થતા હશે પરંતુ,નીભાવવામાં નવ નેજા પાણી ઉતરે એ પણ એટલું જ સાચું છે.