પ્રેમ, આમ એક નાનકડો શબ્દ પણ ઊંડા ઉતરો એટલે સમજાય કે, એ એક અજાણી ગલીનો આકર્ષક દરવાજો માત્ર છે. જે સમજી ગયા છે એ બીજાને સમજાવવા પ્રયત્નો તો કરે છે પરંતુ, જવાબ આપણે બંને જાણીએ જ છીએ, છે ને??
આંખો ફરતે હરિયાળીનો જામ્યો છે જ્યાં આલમ,
પાંપણ કેરા પતંગિયા પર વીંટળાયેલો વાલમ;
એકમેકમાં ડૂબતા જાતા, પીવે નયનનાં જામ,
પણ વ્હાલા-
આ પ્રેમ આપણું નહીં કામ!
મનડા કેરાં ખાલી કમરા ભર્યા છે એની હાકથી,
સપના જોતી સાજન સંગે આંખ ઝૂકતી થાકથી;
પૈ’ની એ પેદાશ નહીં, ના પળભરનો આરામ,
એ જ તો વ્હાલા-
આ પ્રેમ આપણું નહીં કામ!
ચાંદલિયો કે તારા આભનાં આંબી લેવાની વાતો,
ઊર્મિ કેરી પાંખોમાં પછી હામનો સમીર ભરાતો;
હેતનાં હણહણતા ઘોડા ભાગે તોડીને લગામ,
એટલે જ તો કહું છું-
આ પ્રેમ આપણું નહીં કામ!
ના પીળું બધું એ હેમ કદી, ના પ્રીતમાં સઘળું મીઠું,
ઝીણી નજરે જો વ્હાલમ, દુઃખ દૂર વળાંકે બેઠું;
પેસી જાશે હૈયામાં દુઃખ ધસમસતું બેફામ,
અમથું નથી કહ્યું કે-
આ પ્રેમ આપણું નહીં કામ!
ઠાલા વચનોનાં વેપારે પછી મુલવાશે સંગાથ,
લાગણીઓની લેણ-દેણમાં આવે કંઈ ના હાથ;
મનથી મનનાં સોદામાં તો છે નર્યું નુકસાન,
હજી સમજ વ્હાલા-
આ પ્રેમ આપણું નહીં કામ!
