કાપડું કરીને હૈયે વળગાડવાની છૂટ ન હો ચાહે;
લહેરાતા પાલવનાં છેડે સજ્જડ એક ગાંઠમાં,
દિલના બંધ ઓરડાની ચાવી તરીકે
તને બાંધવાની છૂટ છે!
ફાટતા-તુટતા, બંધાતા-છૂટતા કંઈ કેટલાએ સંબંધોનાં તાંતણે;
જાત-જાતની કરામતમાં, રોજની મરામતમાં,
ચાહનાં ચીવર મહીં રફુ કરીને
તને સાંધવાની છૂટ છે!
રોજીંદી ઘટમાળમાં, પીસાતા-ટીપાતા;
બળબળતી લાગણીનાં ચૂલા પર શેકાતા,
તારા ખયાલોનાં સુંવાળા પકવાન
મને રાંધવાની છૂટ છે!
ધરતીનાં આ છેડે દુર્ઘટ છે તને મળવાનું;
શિરસ્તાનાં ગઢની ઘણી ઉંચેરી રાંગ અહીં,
થઈને પતંગ, સ્પૃહાનાં આકાશ મહીં,
તને આંબવાની છૂટ છે!
વિધિ કે વિધાન જે સમજે પણ સરહદ બહુ મોટી છે;
અંતરાય ઔચિત્યનાં ઓળંગવા અશક્ય પણ,
પ્રાર્થનાની પાંખે અબળખાની આડશ
મને ઉલ્લંઘવાની છૂટ છે!
* ચાહ = લગાવ, ચાહના, ચીવર = વસ્ત્ર, દુર્ઘટ = અશક્ય, શિરસ્તો = રીતિ-રિવાજ, રાંગ = કિલ્લાની આસપાસની દીવાલ, વિધિ = નિયતિ, વિધાન = અનુક્રમ, નિયમ, ઔચિત્ય = યોગ્ય વર્તન, છાજે તેવું વર્તન, અબળખા = ઝંખના
