જીવનમાં કોઈ એક સ્થળે રોકાઈને મૂલવીએ કે જેટલું મેળવ્યું છે તેનાં માટે શું ચુકવ્યું છે ત્યારે સમજાય છે કે,કરેલી પ્રગતિ કે ઉન્નતિનાં બદલામાં ચૂકવવી પડેલી કિંમત ઘણી જ વધારે હોય છે. છતાં, મારું માનવું છે કે એ કિંમત શું અને કેટલી રાખવી એ પોતાનાં જ હાથમાં હોય છે… સાચું ને?
પળ, પ્રહરનાં દિન થયાં ને,
દિન બની વર્ષો ગયા;
નિશ ચમકતી આંખ સામે,
કાચ આ લાગી ગયા.
ચાલ્યો હજુ તો ચાર શેરી,
બે’ક વળાંકો શું લીધા;
શી ખબર કે કેમ સઘળા,
સરનામા બદલી ગયા?
એક તરફ સૌ તૃષ્ણાઓ,
બીજી તરફ છે બંધનો;
મંછા તપાસું જ્યાં જરા,ત્યાં-
સપના મને સાહી ગયા.
દોડ નામે જિંદગીમાં,
ભાગ્યો છું હું મન મૂકી;
થોભી, ચકાસું સંગ મારા,
પોતાનાં કેટલા રહ્યા?
આકાંક્ષાની પાંખો ઝાલી,
દૂર હું એટલો ગયો;
નજરનું નેજવું કરતી મા નાં
હાથ તો થાકી ગયા!!
*સાહી જવું = હાથ પકડીને લઇ જવું,
