“લી કમલી, પાસો આઈ જ્યો આ મફતિયો!” લારીમાંથી એક ટમેટું ઉઠાવતા મંજુ બોલી.

કમલીએ નજીકમાં મંડરાતા મનોજ તરફ એક ધારદાર નજર ફેંકી.

પેલો કંઈ કહે એ પહેલા, કમલીએ જોરથી તેને બોલાવ્યો. “શ્હું સ લ્યા, કીમ ફરી આમનો આયો? તન ના ન્હોતી પાડી?”

મનોજ મીઠું હસી પાસે આવવાને બદલે ત્યાંથી બીજી જ દિશામાં ચાલી ગયો.

મનોજ રોજ આવીને કંઈ બોલ્યા વિના આમ જ કમલીને જોઇને ચાલ્યો જાય એ એનો નિત્યક્રમ હતો.

“તન શ્હું લાગે સ મંજુડી,આ મનોજીયાને મારું કંઈ કામ હસ કે ઈમ જ ઓંટા દે સે? મેં શ્હું કરે, ઈને જ સિદ્ધુ પુસી લેવહ? કંઈ હમઝાતું નહીં.” એક સાંજે ઘરે જતી વખતે રસ્તામાં થોડી ચિંતિત કમલીએ મંજુને કહ્યું.

મંજુએ આ વાત તેના ભાઈ રામને કહી.

હમણાં થોડા દિવસો થયે મનોજ દેખાતો ન હતો. કમલીને આમ નિરાંત થઇ પણ, થોડી સાહજિક ઉત્સુકતા પણ હતી કે પેલો ગયો ક્યાં? કદાચ રામભાઈએ ધમકાવ્યો હશે.

એક સાંજે એ લારી લઇ ઘરે પહોંચી ત્યાં તો, રામભાઈ સાથે મનોજ અને તેનો પરિવાર બેઠા હતા. કમલીને થોડી ગભરામણ સાથે આશ્ચર્ય થયું.

રામભાઈ મનોજનું માગું લઈને આવેલા. કમલીનાં માતા-પિતાને આ સગપણમાં કંઈ વાંધાજનક નહોતું લાગતું. લગભગ બધું પાક્કું થયા બાદ અચાનક કમલીની મા એ મનોજ તરફ એક અણધાર્યો સવાલ ફેંકતા કહ્યું, “બાકી તો ઠીક સે પણ,ઈને પોટલી કે પડીકીનું વ્યશન સે કે? મારી કમલીને પેલ્લેથી જ ઇવો સોરો નહીં ઝોઈતો.”

“માસી, ઈને એક વ્યશન તો સે.” રામે મનોજ સામે જોઈ, ગંભીર અવાજે કહ્યું.

“- રોઝ સ્હવારે તમારી આ સોડીને ઓંખભરીન ઝોવાનું.” કહેતા રામ અને સાથે આખું ઘર હસી પડ્યા.
આજે બંનેનાં લગ્નને છ મહિના થઇ ગયા છે છતાં, મનોજ વ્યસનમુક્ત થઇ શક્યો નથી!

લારીમાં શાક ભરતો મનોજ, રોજ સવારે મોબાઈલમાં આ ગીત અચૂક વગાડે છે અને કમલીની આંખ મીઠો ઠપકો આપતા હસી લે છે!