આજકાલ અહીં પ્રસ્તુત અભિવ્યક્તિ મુજબની છોકરીઓ અને એ માહોલ બહુ જોવા મળતો નથી પણ, જો કોઈક ગ્રામીણ ઇલાકામાં એકા’દ આવી આપખુદ છોકરી મજાક-મજાકમાં છેડતી કરતા કોઈ રોડસાઈડ રોમિયોને ભટકાઈ જાય તો, કંઇક આવો જ જવાબ આપે કે નહીં?

લાગણીઓની લેવડ-દેવડમાં ક્યારેક તો આપવા માટે સમસ્ત સંસાર ઓછો પડે છે તો, વળી ક્યારેક પુલકિત કરી દેતી કોઈ એક ક્ષણ જ જીવનભર માટે પુરતી થઇ પડે છે… તમે શું માગ્યું છે?

કુદરતની શ્રેષ્ઠત્તમ રચનાઓમાંથી એક એવા આપણે ‘મનુષ્યો’ કેટલાક વિશેષાધિકાર ધરાવીએ છીએ.એટલે જ તો કુદરત કદાચ આપણી પાસે થોડી વધુ હિંમતની અપેક્ષા રાખે તો એ ગેરવ્યાજબી તો નથી જ… આટલી અનુભૂતિ રહેશે તો, માનવ હોવાનું ગૌરવ પણ જાળવી શકાશે.

નિયતિ આપણા માટે જે નિર્ધારિત હોય છે એ સામે લાવે જ છે; ચાહે આપણને ગમે કે ન ગમે. પામવું-છુટી જવું, મેળવવું-ખોઈ દેવું, સંગાથ-વિરહ આમાંથી કંઈ જ આપણા કાબુમાં નથી તો શા માટે ખોટું લડ્યા કરવાનું?ખેલ સૌ તેની મરજીનો…

માનવી, આ ગ્રહ પર સૌથી હોશિયાર હોવાની માન્યતાને કારણે, ક્યારેક સર્વશક્તિમાન પર પણ શંકા કરે છે. આપણે તેની શક્તિઓને ઓછી આંકવા ટેવાયેલા છીએ.અહીં એક કાલ્પનિક પરિસ્થિતિ છે, માણસ ઈશ્વરનાં અસ્તિત્વ વિશે શંકા કરી, તેમને પૂછે છે કે જો તેઓ સર્વત્ર છે, તો શા માટે લોકો તેનાં સ્થાનો લૂંટી લે છે અથવા નષ્ટ કરે છે? તે પોતાના નિવાસને કેમ રક્ષણ આપતો નથી? ત્યારે સર્જક આ જવાબ આપે છે.

સારું-ખરાબ, શુદ્ધ-અશુદ્ધ, પાપ-પુણ્ય એ એક જ સિક્કાની બે બાજુઓ છે. એ જ રીતે, રામરૂપી પવિત્રતા અને રાવણરૂપી દુષ્ટતા એ પણ એક જ વ્યક્તિનાં મનનાં ભાવો છે.તમે કોને વ્યક્ત થવા દેશો એ તમારા પર નિર્ભર કરે છે.

ઘણી વ્યક્તિઓ કે સંબંધો હૃદયની ખુબ નજીક હોવા છતાં, ફાંસની જેમ સતત ખૂંચ્યા કરતા હોય ત્યારે, એ દૂર થવાથી વધુ રાહત અનુભવાય છે.છતાં, અહીં કહ્યું છે એમ,‘અકલ્પ્ય છે દેવત્વ…’કોણ, ક્યારે અને કેવી રીતે આવી મળશે એ તો ‘પડદો ઉઠ્યા પછી…’જ ખબર પડે.

સમાજમાં લગભગ મોટાભાગનાં વ્યવહારો પાછળ ક્યાંકને ક્યાંક કોઈક સ્વાર્થ નિહિત હોય છે.અંગત ફાયદા માટે માણસ કોઈ પણ રૂપ ધરી સામેવાળી વ્યક્તિને છેતરી શકે છે પરંતુ, પોતાનાં જ મનને છેતરવાનો માર્ગ હજી સુધી તો તેને હાથ લાગ્યો નથી.

આજકાલ મોટાભાગનાં ઘરોમાં આ દ્રશ્ય સામાન્ય છે,અહીં તો આપણે થોડી ગમ્મત જ કરી પરંતુ, હકીકતમાં બાળકને કેટલું અને ક્યાં સુધી બાલિશ બનાવી રાખવું એ તો માતા-પિતા કે પરિવારનાં હાથમાં હોય છે… તમને શું લાગે છે?

જીવનમાં કોઈ એક સ્થળે રોકાઈને મૂલવીએ કે જેટલું મેળવ્યું છે તેનાં માટે શું ચુકવ્યું છે ત્યારે સમજાય છે કે,કરેલી પ્રગતિ કે ઉન્નતિનાં બદલામાં ચૂકવવી પડેલી કિંમત ઘણી જ વધારે હોય છે. છતાં, મારું માનવું છે કે એ કિંમત શું અને કેટલી રાખવી એ પોતાનાં જ હાથમાં હોય છે… સાચું ને?

મૃત્યુ એક શાશ્વત સત્ય અને સમાનતાનું એકમાત્ર પ્રામાણિક ઉદાહરણ! મરણ આપણા માટે તો માત્ર એક કલ્પના જ છે, જેને આપણે સાપેક્ષ રહીને જ જોઈ કે જાણી શકીએ છીએ તો, આ કલ્પનાચિત્રને ભયાવહ બનાવવા કરતા સર્વોત્તમ ચીતરીએ તો કેવું?

સ્કૂલમાં હતા ત્યારે આવી સવાર પડતી હતી. શિક્ષકો શબ્દો અને કલ્પનાની પાંખો આપી, નવું આકાશ શોધવામાં મદદ કરતા.આજે એવા દિવસો કે શિક્ષકો તો નથી પરંતુ શબ્દો ચોક્કસ છે તો, જીવી લઈએ એ સવાર ફરી એકવાર?

સૌરાષ્ટ્રમાં ક્યાંક સાંભળેલું કે,‘મજબૂરીનું નામ મહાત્મા ગાંધી!’; પરંતુ, ખરેખર એવું છે ખરું? મારા મતે તો માણસ પોતે અને તેની અર્થહીન, અસીમિત ઇચ્છાઓ જ તેને મજબૂર બનાવે છે.

ઈશ્વર સાથે સીધો વ્યવહાર શક્ય હોત તો, ખુમારીથી જીંદગી જીવી ગયેલા કોઈ એક ગામઠી પુરુષે તેમને આવો કંઇક પત્ર ચોક્કસ લખ્યો હોત. આજનાં સમયમાં આ બોલી વાંચવાનો લ્હાવો કદાચ જ બીજે ક્યાંય મળે…

ઉનાળાની બપોર જો મારી જેમ વ્યક્ત કરી શકતી હોત તો,હું જે મારી દીકરી વિશે અનુભવું છું એવું જ કંઇક એ પલાશનાં ફૂલો વિશે અનુભવે છે એમ કહેતી હોત… ખરું ને?

જીવનમાં ક્યારેક કોઈ એક ચોક્કસ પસંદગી કરવા માટે અવકાશ ન દેખાતો હોય ત્યારે, ભાગ્ય દ્વારા નિર્મિત સંબંધો તેમજ ઋણાનુબંધ જેમ મળ્યા હોય તેમ જ સ્વીકારીને સહજ રીતે જીવી જવાનું હોય છે.

માણસ તર્કના સહારે, ઈશ્વરને તેમજ સ્વયંને અનુકુળતા મુજબ આંકતો રહી, શંકા-કુશંકાઓનાં વમળમાં ફર્યા કરે છે. સમર્પણ ન કરો ત્યાં સુધી જીવનની ગતિ આ જ રહે છે.

સ્ત્રીઓ વિશે કેટકેટલું લખાયું અને લખાશે પણ ઘણું પણ, અહીં કંઇક અનોખું જ જુઓ. મારી દૃષ્ટિએ દુનિયાનાં કોઈ પણ ખૂણે જોવા મળતો પુરુષ એટલે બસ આ જ!

પ્રેમ, આમ એક નાનકડો શબ્દ પણ ઊંડા ઉતરો એટલે સમજાય કે, એ એક અજાણી ગલીનો આકર્ષક દરવાજો માત્ર છે. જે સમજી ગયા છે એ બીજાને સમજાવવા પ્રયત્નો તો કરે છે પરંતુ, જવાબ આપણે બંને જાણીએ જ છીએ, છે ને??

જીવન વિશે કંઈ પણ કહેતા પહેલા ચોક્કસ યાદ રાખવું પડે કે, શબ્દો માત્ર વર્ણન જ કરી શકે છે, જીવન અને તેમાં ઘટિત થતું બધું જ માપવા માટે એ હજી પણ અપૂરતા જ છે… તમારું વ્યાકરણ શું કહે છે?